معنی تمامیت ارضی و تجزیه طلبی به «فارسی»!

” تمامیت ارضی” در فرهنگ سیاسی و دیپلمانیک یعنی که مرزهای کشور، تغییر نکنند، و این هم یعنی که نه کشوری خارجی خاکی از کشوری را جدا کند و نه ساکنان منطقه ای از داخل کشوراعلام استقلال کنند و از آن جدا شوند. تا جائی که به حفظ تمامیت ارضی در مقابل تجاوزگری خارجی مربوط می شود، این یک سیاست خارجی عمومی مشروع است که طبعاً همه دولت ها از مترقی و ارتجاعی به آن پایبنداند. اما “تمامیت ارضی” و “تجزیه طلبی” در مرز پر گهر ایران، مانند بسیار چیزهای دیگر یک معنای انحرافی و سرپوشیده دارد که در لغتنامه ها نمی توان پیدایش کرد و استناد به تعریفات رسمی و کلاسیک و آکادمیک این واژه ها در بحث ها، مشکلی را حل نمی کند.

مقدمتاً سه نکته برای تأمل:

۱- محمد رضا شاه تحت مجموعه شرائطی که بیرون از اقتدار نظامی – سیاسی و مصالح دیپلماتیک اش بود، در ۱۳۴۹ به استقلال بحرین ( که در ۱۳۳۶ رسماً استان چهاردهم ایران اعلام شده بود) گردن گذاشت و آب هم از آب تکان نخورد، تنها حزب فاشیست پان ایرانیست اعتراضی کرد که سرجایش نشاندند.

۲- جمهوری اسلامی در اصرار بر تداوم جنگ با عراق، در پی منضم کردن خاک عراق به ایران بود و با شعار ” راه قدس از کربلا می گذرد” برای توسعۀ امپراطوری شیعه، تغییر مرزهای ایران برایش نه تنها حرام نبود، بلکه ثواب هم می داشت اگر موفق می شد!

۳- ایرانشهری ها، همچون شازده پهلوی که می گوید ” یک وجب از خاک ایران کم شود، اون ایرانِ من نیست”، با افزوده شدن به خاک ایران مشکلی ندارند و مدام از متعلقات سرزمین های امپراطوری پارس با حسرت یاد می کنند و در رؤیای بازگشت دوبارۀ آن ها به قلمرو سیاسی ایران اند؛

حتا در واکنش حکومت اسلامی به شعرخوانی اردوغان در ترکیه به تاریخ ۲۱ آذر ۱۳۹۹ در باره جدا سازی دو بخش شمال و جنوبی آراز ( رود ارس) دیدیم که گفتند آذربایجان شمالی جزئی از خاک ایران است و باید روزی به آغوش ایران برگردد. در این موارد، جابجائی مرزها برایشان مشکلی ندارد و مقدس نیست فقط مسئله شان با ملت های غیر فارس ساکن جغرافیای ایران است.

نویسنده:شهاب برهان – منبع احبار روز