شباهت سخنان طالبان به سخنان مسئولان ایران
«امیرخان متقی» از رهبران ارشد طالبان، سیاستمدار افغان و عضو تیم مذاکره کننده در دفتر قطر گفته است که « پزشکان از مهار کرونا توسط طالبان شگفت زده شده اند».
پیشتر«سعید نمکی» وزیر بهداشت دولت روحانی گفته است که «جهان از کنترل کرونا در ایران حیرت کرده است».
شایان ذکر است اقدامات جمهوری اسلامی ایران در ماه‌های اخیر بیشتر در جهت تطهیر طالبان و نشان دادن چهره‌ای موجه از این گروه بوده که بیست و سه سال پیش هشت دیپلمات و سه روزنامه‌نگار ایرانی را به قتل رساند و با اقدامات وحشیانه و غیر انسانی دیگری دست به کشتار و سرکوب در داخل افغانستان زد.
اما به تازگی بخشی از حاکمیت جمهوری اسلامی در یک سلسله اقدامات و اظهار نظرها طالبان را از این جنایت مُبرّا دانسته و کوشید از آن‌ها چهره موجهی نشان بدهد. تعدیل نظر در قبال طالبان مورد تایید مردم نبوده و نیست و حتی محافل نزدیک به حاکمیت جمهوری اسلامی ایران نیز نسبت به طالبان نظر مثبتی ندارند.
تردیدی نیست که ایران از خروج نیروهای آمریکا به شدت ذوق‌زده شد و بدون اینکه در جهت‌گیری خود محاسبه فایده و زیان را کرده باشد یا به طور اصولی راهبرد مشخصی را تدوین و دنبال کند، فقط خروج نیروهای آمریکایی را یک پیروزی برای خود تعریف کرده است. جمهوری اسلامی ایران برای این تصمیم‌گیری بهای سنگینی را در طول مسیر خواهد پرداخت چرا که برای جبران یک اشتباه دست به اشتباهات دیگری خواهد زد.
طالبان نیز از خروج برق‌آسای نیروهای آمریکا و متحدان سود برده و به شدت خوشحال شده است. این شرایط به طالبان فرصتی طلایی داد تا کاملا برخلاف توافق‌هایی که در ۱۸ دور مذاکره در دوحه داشت عمل کند. از جمله تعهدات طالبان کاهش حملات، انجام مذاکرات صلح با دولت وقت (اشرف غنی) و قطع رابطه با گروه‌های تروریستی از جمله القاعده بود.
در خلال بیست سالی که از حمله آمریکا و متحدان به افغانستان می‌گذرد، ایران به دفعات متهم شده است که به خانواده اسامه بن لادن یا عناصری از طالبان اجازه اقامت در تهران یا اجازه عبور از ایران داده است.
حمایت ایران از طالبان همان ادامه خط خصومت با آمریکا یا ترس از برقراری رابطه با آمریکا است. ایران با این حمایت سعی دارد تهدید جدی، ایدئولوژیک و حتمی طالبان را در خارج از مرزها نگاه داشته و از آسیب‌پذیری استان‌های شرقی ایران جلوگیری کند. در مقابل طالبان نیز به این رابطه برای باز نگاه داشتن خطوط مرزی با ایران نیاز دارد تا بتواند سالانه میلیون‌ها دلار تریاک تولیدشده در افغانستان را صادر کند.
در زمان کوتاهی که از عمر دولت ابراهیم رئیسی می‌گذرد، ایران از نظر اختصاص دادن مناصب بالای دولتی به زنان و تامین مشارکت سیاسی و اجتماعی آنان عقب‌افتاده‌ترین و متحجرترین دولت‌های جمهوری اسلامی در چند دهه اخیر است. فقط در یک مورد احتمال انتخاب الهام یاوری به عنوان معاون امور زنان در کابینه رئیسی مطرح بود آن‌هم لابد چون یک مرد نمی‌توانست معاون امور زنان باشد.
صحبت از الهام یاوری، دارنده مدال طلای کشوری در المپیاد کامپیوتر، درجه دکتری رشته مهندسی صنایع از دانشگاه برکلی، مدیرکل برنامه‌ریزی و نظارت معاونت بنیاد ملی نخبگان و عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس بود که پیشینه ریاست سازمان ملی پرورش استعدادهای درخشان را در وزارت آموزش و پرورش نیز دارد. احتمال انتخاب او از این نظر قوت گرفت که به عنوان تنها زن در دیدار هیئت دولت رئیسی با آیت‌الله خامنه‌ای حضور پیدا کرد و سپس در یک مصاحبه بدون اینکه این احتمال را رد کند، گفت تا رئیس‌جمهوری در این باره حکمی صادر نکرده باشد تمایلی ندارد در این باره صحبت کند.
به نظر می‌رسد هدف از حضور الهام یاوری کسب نظر موافق یا مخالف از شخص آیت‌الله خامنه‌ای بود که گفته می‌شود فقط در مواردی مانند سیاست خارجی و امنیتی نظرش را تحمیل می‌کند اما رئیسی نتوانست نظر موافق بگیرد و در نهایت انسیه خزعلی (با پیشینه تحصیلات در حوزه علمیه قُم و درجه دکترای زبان و ادبیات عرب)، دختر آیت‌الله خزعلی از روحانیون محافظه‌کار، برای این سمت انتخاب شد. خواهر او کبری خزعلی نیز رئیس شورای فرهنگی و اجتماعی زنان و خانواده در شورای عالی انقلاب فرهنگی است.
محروم کردن زنان از مشاغل بالای حکومتی در ایران نقطه اشتراک ایران با طالبان است. از نخستین روزها ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، اعلام کرد که حقوق زنان در امارت اسلامی «در چارچوب قوانین اسلامی» رعایت خواهد شد. یعنی زنان تمامی حقوقی را که به خصوص در ۱۰ سال اخیر کسب کرده بودند یک‌جا از دست می‌دهند. نکته‌ای که جمهوری اسلامی ایران نسبت به آن تمایل درونی دارد و صداهای تفکیک جنسیتی در مکان‌های عمومی و کلاس‌های درسی است که حتی چهل سال پس از انقلاب نیز از زبان عناصر تندرو مذهبی شنیده می‌شود. نمایش حضور زنان در مسابقات فوتبال در سال گذشته و جلوگیری از قانونی شدن آن به عنوان یک حق، یکی از همین سیاست‌ها است که درنهایت مردم مُهر «طالبانی» به آن می‌زنند.
