«کپرنشینی»، نشان فقر یا نماد فرهنگ مردم بشاگرد؟

کپر، بخشی از میراث معنوی شهرستان بشاگرد است و اما آنچه که این روزها مکرر به آن پرداخته می‌شود این است که کپر نشینی به عنوان نمادی از فرهنگ مردم این دیار به شمار می رود و حذف کپرها به نوعی دخالت در فرهنگ بومی منطقه عنوان می‌شود.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛به نقل از بشاگرد نیوز؛ شهرستان بشاگرد با جمعیت ۴۰هزار نفر با 170روستای کوچک و بزرگ در شرق استان هرمزگان واقع شده که از شمال به استان کرمان و از غرب به میناب و جنوب به دریایی عمان و شهرستان جاسک منتهی می شود .

طی این سال‌های اخیر تعداد زیادی واحد مسکن روستایی در شهرستان بشاگرد ساخته شده ولی محرومیت به خصوص در روستاهای دور افتاده بشاگرد چنان ریشه گرفته که روستاهای کپری که از شاخ و برگ نخل‌ها درست می‌شوند همچنان تنها سرپناه برخی محرومان این منطقه است.

کپر، بخشی از میراث معنوی شهرستان بشاگرد است و اما آنچه که این روزها مکرر به آن پرداخته می‌شود این است که کپر نشینی به عنوان نمادی از فرهنگ مردم این دیار به شمار می رود و حذف کپرها به نوعی دخالت در فرهنگ بومی منطقه عنوان می‌شود.

کپرنشینی در شهرستان بشاگرد،در اثر شرایط  آب‌وهوایی شرق هرمزگان است چرا که کپرها خنک‌تر از ساختمان‌ها و چادرها هستند و خانه‌های کپری تحمل گرمای زیاد در این مناطق را سهل تر می‌کنند و حتی چندین مدرسه کپری در روستاهای این شهرستان وجود دارد.

کپرنشینی، نماد فرهنگی یا نماد فقر

کپر نماد سنتی در شهرستان بشاگرد است نه سمبل محرومیت، در واقع کپر نماد سنت و تاریخ آن هامحسوب می شود و حتی با فرهنگ مردم این مناطق عجین شده و امکان حذف آن از چرخه زندگی محال است.

در چند سال اخیر حتی دوره کپرها به سر رسیده و دیگر اثری از آنها را در مراکز برخی شهر ها  مشاهده نمی کنیم اما اکثریت مردم بشاگرد در روستاهای دور افتاده همچنان علاقه‌مند به زندگی در کپرهای قدیمی خود هستند و به همین خاطر در کنار خانه‌های نوساز خود اقدام به احداث چندین کپر برای گذران فصل گرما می کنند و یکی دیگر از دلایل آن از حذف کپر در چرخه زندگی خود فقر آنها است.

کپر به آلونک‌ها و سایبان‌هایی می گویند که در مناطق شرق هرمزگان حتی روستاهای مرکز استان هرمزگان با شاخه و برگ درخت نخل ساخته می‌شود و روی آن ‌را با حصیر می‌پوشانند.