«کُنار سیاه» قشم منطقه الاحواز(اهواز) محروم از ثروت‌های بی‌پایان جزیره قشم
"کُنار سیاه" یکی از روستاهای غرب جزیره قشم منطقه الاحواز(اهواز) است که با وجود واقع شدن در دل نعمت‌ها و ثروت‌های بی‌پایان سرزمین آب و آفتاب، مردم آن از امکانات رفاهی، بهداشتی و اقتصادی محروم هستند.
جزیره قشم منطقه واقع در تنگه باب السلام (تنگه هرمز) به موازات سواحل سرزمین مادریش الاحواز(اهواز)، با گستردگی نزدیک به یکهزار و ۵۰۰ کیلومتر مربع، ۱۳۰ کیلومتر درازا و عرض متوسط ۱۱ کیلومتر نه تنها بزرگترین جزیره خلیج عربی که مساحتی بیشتر، معادل یا کمتر از ۲۲ کشور مستقل جهان دارد و نیز ۲ و نیم برابر کشورهایی چون سنگاپور و بحرین است.
این جزیره به دلیل مجاورت با اقیانوس هند، وجود منابع نفت و گاز و واحدهای پتروشیمی و پالایشگاهی و تجهیزات فرا ساحلی و برخورداری از تسهیلات بندری یکی از راهبردی‌ترین جزایر منطقه الاحواز(اهواز) است که به دلیل قرارگیری در نقطه‌ای کلیدی از کریدور شمال – جنوب، دسترسی به کریدور پروازهای بین المللی شرق به غرب نقش پر رنگی در تجارت و بازرگانی جهانی دارد.
از سوی دیگر، ویژگی های طبیعی و تاریخی این جزیره، باعث شده قشم منطقه الاحواز(اهواز) به یکی از مقاصد گردشگری اصلی تبدیل شود.
در این سرزمین سراسر نعمت و ثروت روستایی به نام “کُنار سیاه” از توابع بخش مرزی قشم منطقه الاحواز(اهواز) در ۱۱۰ کیلومتری مرکز شهر قشم با ۱۲۰ خانوار و ۴۱۹ نفر جمعیت قرار دارد که با داشتن ظرفیت‌های فراوان اقتصادی و گردشگری بی‌شمار این جزیره روستایی محروم و کم تر برخوردار است و اهالی آن به دلیل کمبود امکانات با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند، در حالی که حکومت تهران مشغول به سرقت اموال شهروندان منطقه الاحواز(اهواز) است.
وضعیت معیشت مردم این روستای محروم تحت تاثیر بیکاری و یا درآمد اندک قرار دارد و از طرفی با توجه به اینکه نزدیکترین آب شیرین‌کن روستای کنار سیاه در روستای باسعیدو قرار دارد مردم این روستا باید هزینه زیادی را برای خرید آب و حمل آن به این روستا پرداخت کنند
مصالح برخی خانه های این روستا از سنگ و گل و با قدمت بالای ۴۰ سال است که با توجه به درآمد کم ساکنان این روستا آنان قادر به تعمیر و تجدید بنای مسکن خود نیستند و از طرفی تعدادی از فرزندان روستاییان پس از ازدواج ناچار هستند در کنار پدر و مادر زندگی کنند که هم اکنون ۲۲ خانواده به صورت ۲ خانواده در یک منزل و ۲ خانواده به صورت سه خانواده دریک منزل در کنار هم به سر می برند.
وضعیت معیشتی مردم این روستا، وابسته به دریافت اندک یارانه پرداختی از سوی دولت تهران در قبال سرقت اموال و ثروتشان است به طوری که ۶ درصد جمعیت روستا تحت پوشش کمیته امداد، ۲ درصد مستمری بگیر تامین اجتماعی، پنج درصد از کار افتاده، ۶ درصد ایتام و هفت درصد جمعیت روستا را زنان سرپرست خانوار تشکیل می دهند.
وضعیت لباس و پوشش کودکان به ویژه دختر بچه ها در کنار نبود بهداشت فردی و عمومی به دلیل نداشتن آبگرمکن برقی و وسایل بهداشتی استحمام (صابون و شامپو) در منازل به اندازه تغذیه شان بد است، به طوری که شماری از آنان از فقر و نداری لباس های ژنده و پاره به تن دارند و بدن نیمه عریان و پاهای با پاشنه های ترک خورده و صورت های آفتاب سوخته آنها در سرمای کم و بیش آزار دهنده، برای آنها بسیار عذاب آور است.
