کرم در غذای دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز
در حادثه‌ای که بیش از یک «اتفاق» و کمتر از یک «رسوایی سیستماتیک» نیست، روز سه‌شنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۴، دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز با مشاهده کرم در غذای سلف دانشگاه، اعتراض خود را به شکلی بی‌سابقه به نمایش گذاشتند. اعتصاب غذا، چیدن ظروف آلوده مقابل مرکز رفاهی دانشگاه، و انتشار تصاویر در فضای مجازی، تنها بخشی از انفجار خشم فروخورده‌ای بود که حالا دیگر نمی‌توان آن را نادیده گرفت.
کشف کرم در غذا نه صرفاً یک خطای بهداشتی، بلکه نماد فروپاشی معیارهای حداقلی رفاه دانشجویی است. آن‌هم نه در یک دانشگاه معمولی، بلکه در دانشگاهی که وظیفه‌اش تربیت آینده‌سازان نظام سلامت کشور است. دانشجویانی که در سخت‌ترین شرایط تحصیل می‌کنند، حالا باید با غذاهایی مواجه شوند که بیشتر به تهدید زیستی می‌مانند تا تغذیه سالم.
دانشجویان با صراحت اعلام کردند این حادثه نه یک مورد استثنایی، بلکه نتیجه سال‌ها بی‌کفایتی و بی‌تفاوتی مدیریت دانشگاه است. غذایی که نه کیفیت دارد، نه ارزش غذایی، نه احترام به شأن انسانی. به قول یکی از دانشجویان: “ما را با غذای آلوده، خسته، تحقیرشده و بی‌صدا می‌خواهند.”
دانشجویان علوم پزشکی، برخلاف بسیاری از رشته‌ها، باید هم‌زمان با تحصیل دروس سنگین، در بیمارستان‌ها شیفت بدهند، با بیماران درگیر شوند و مسئولیت‌های درمانی واقعی بپذیرند. اما در قبال این فشار طاقت‌فرسا، از ابتدایی‌ترین حقوق، یعنی غذای سالم نیز محروم‌اند.
این تضاد آشکار میان ادعای نظام آموزشی پزشکی و واقعیت زیستی دانشجویان، زنگ خطری برای کل جغرافیای ایران است؛ چراکه بی‌توجهی به سلامت، کرامت و انرژی دانشجویان امروز، به معنای تربیت پزشکانی خسته، بی‌انگیزه و سرخورده برای فردای جامعه خواهد بود.
مسئله کیفیت غذا در سلف دانشگاه‌ها، به‌ویژه در دانشگاه‌های علوم پزشکی، مدت‌هاست که به یک بحران خاموش تبدیل شده. از تأمین‌کنندگان غیرشفاف و فاقد نظارت کافی تا قراردادهای رانتی و نبود پاسخگویی، همه چیز گواه وجود یک فساد ساختاری و بی‌تفاوتی سیستماتیک است. این حادثه، صرفاً نقطه جوش آتشی‌ست که سال‌ها زیر خاکستر مانده بود.
دانشگاه‌ها نمی‌توانند صرفاً به‌عنوان مراکز تولید مدرک عمل کنند. آن‌ها باید مأمن رشد، امنیت و سلامت دانشجویان باشند. مسئولان دانشگاه علوم پزشکی تبریز و فراتر از آن، وزارت بهداشت و وزارت علوم، باید پاسخگوی این فاجعه باشند.
دانشجویانی که قرار است فردای پزشکی این مملکت را بسازند، امروز فریاد می‌زنند: “غذای فاسد، کرامت ما را می‌کُشد.” آیا کسی صدای آن‌ها را می‌شنود؟
