چهارمحال تشنه، رسانه ساکت؛ شورش علیه دروغ در میدان قمر بنی‌هاشم
در ادامه موج نارضایتی عمومی نسبت به بحران آب در چهارمحال و بختیاری، روز پنجشنبه ۲۸ فروردین، میدان قمر بنی‌هاشم شهرکرد صحنه تجمع اعتراضی دیگری بود؛ تجمعی که این‌بار نه تنها متوجه پروژه‌های انتقال آب، بلکه مستقیماً سیستم رسانه‌ای حکومت تهران را هدف گرفت.
در ویدیوهایی که از این تجمع در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، معترضان با فریاد «مرگ بر سلامی» علیه یوسف سلامی، خبرنگار خبرگزاری صداوسیما، خشم خود را از «تحریف واقعیت» و «سانسور اعتراضات» نشان دادند. این شعار که ابتدا شخصی به نظر می‌رسد، عملاً نماد خیزش علیه کل سیستم رسانه‌ای است که مردم آن را بازوی توجیه‌گر پروژه‌های حکومت در سرکوب مطالبات مردمی می‌دانند.
بحران آب؛ ریشه در غارت ساختاری و بی‌توجهی تاریخی
چهارمحال و بختیاری در سال‌های اخیر قربانی سیاست‌هایی بوده است که منابع آبی این منطقه را در جهت منافع شهرهای مرکزی مانند اصفهان، یزد و قم هدایت کرده‌اند. فعالان محیط‌زیست و کشاورزان محلی بارها هشدار داده‌اند که چشمه‌ها و سفره‌های زیرزمینی منطقه از رودخانه‌های کارون و تالاب هورالعظیم تغذیه می‌شوند و انتقال گسترده آب، خطر خشک‌سالی و فرونشست زمین را به شدت افزایش داده است.
به باور کارشناسان محلی، این انتقال‌ها نه تنها نظم طبیعی منابع آبی منطقه را بر هم زده، بلکه اقتصاد کشاورزی و زیست‌بوم بومیان را تهدید کرده است.
رسانه حکومتی؛ از ابزار اطلاع‌رسانی تا نماد بی‌اعتمادی عمومی
شعار «مرگ بر سلامی» در این اعتراضات، تنها یک واکنش احساسی نیست؛ بلکه بازتابی از انباشت خشم عمومی نسبت به عملکرد صداوسیماست. بسیاری از معترضان بر این باورند که رسانه حکومتی، با سانسور صدای مردم و روایت‌سازی معکوس، به ابزاری برای تطهیر سیاست‌های انتقال آب و سرکوب اعتراضات تبدیل شده است.
تحلیلگران می‌گویند صداوسیما در سال‌های اخیر نه‌تنها در گزارش‌دهی بی‌طرفانه ناتوان بوده، بلکه به یکی از نمادهای دروغ‌پردازی و بی‌عدالتی اطلاعاتی در کشور بدل شده است.
اعتراضات آب؛ جلوه‌ای از بحران اعتماد در حکومت تهران
اعتراضات در شهرکرد و دیگر مناطق کشور درباره بحران آب، به‌طور فزاینده‌ای ابعاد سیاسی و ساختاری به خود گرفته‌اند. مسئله فقط کم‌آبی یا ناعدالتی در توزیع منابع نیست؛ بلکه بی‌اعتمادی عمیق مردم به نهادهای رسمی، چه در حوزه تصمیم‌گیری و چه در عرصه رسانه‌ای، نقش اصلی را در بروز این خشم عمومی ایفا می‌کند.
در این میان، شعارهایی مانند «مرگ بر سلامی» بیانگر یک واقعیت تلخ است: فاصله عمیق میان روایت حکومت و واقعیت اجتماعی مردم، که در خیابان‌های تشنه چهارمحال و بختیاری به فریاد درآمده است.
