پرستشگاه بت‌گوران؛ معبد هندوهای بندرعباس در جنوبی ترین منطقه الاحواز(اهواز)
معبد هندوهای بندر عباس یادگاری است از هندوهایی که بین سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ خورشیدی ساکن این شهر بودند. بنای منحصر‌به‌فرد معبد جذاب‌ترین بخش آن محسوب می‌شود؛ بنایی که نمونه مشابه آن را در جای دیگری از جغرافیای ایران نمی‌توان مشاهده کرد. این معبد که با نام پرستشگاه بت‌گوران نیز شهرت دارد، به‌عنوان یکی از آثار ملی به ثبت رسیده است و امروزه یکی از مشهورترین جاهای دیدنی هرمزگان منطقه الاحواز(اهواز) محسوب می‌شود.
در کرانه شمالی قدیمی‌ترین و اصلی‌ترین خیابان و منطقه اداری و تجاری بندر عباس، معبد قرار گرفته است. شیوه و سبک معماری این بنا، انسان را به یاد معابد هندوها و هندوستان می‌اندازد. این معبد، معبد هندوها است نه گبرها؛ اما از آنجا که مردم قدیم بندر عباس، هندوهای مقیم این شهر را به نام گور یا گبر می‌شناختند، معبد نیز در زبان مردم بومی به پرستشگاه بت‌گوران شهرت یافته است و همچنان مردم محلی کم‌و‌بیش آن را به همان نام می‌شناسند.
معبد هندوهای بندر عباس در سال ۱۳۱۰ هجری قمری، برابر با ۱۲۷۰ خورشیدی، در زمان حکومت محمدحسن خان سعدالملک بنا شد. جمیعت هندوهای مقیم بندر عباس در زمان احداث معبد، شامل حدود یک صد نفر می‌شد که غالبا به کار تجارت مشغول بودند. این معبد برای نیازهای این جمعیت که از سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ خورشیدی در این شهر سکونت داشتند، ساخته شده است.
این معبد یکی از آثار منحصربه‌فردی است که از سوی تجار شهری به نام شیکار پور از غرب هند ساخته شد. زمانی که آن‌ها بندر عباس را ترک کردند، بت‌های معبد و طاقچه محراب را با خود بردند. این بنا پس از آن زمان کم‌کم مخروبه شد تا اینکه از طریق سازمان میراث فرهنگی در چند نوبت تحت تعمیر اساسی قرار گرفت.
پرستشگاه بت‌گوران نشانه‌ای زنده از روابط تجاری باشکوه میان هندی‌ها و ملت الاحوازی (اهوازی) است؛ نشانی که امروز آن‌چنان مورد کم توجهی قرار گرفته است.
در ساخت معبد هندوهای بندرعباس از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌های مرجانی خاک و گچ‌های ضخیم ماده و گچ لویی استفاده شده است. نمای ظاهری معبد مخروطی شکل با رنگ سفید و شیارها و کنگرهای طولی است.
اساس ساختمان این معبد عبارت است از یک اتاق چهارگوش میانی که روی آن گنبدی قرار گرفته است. در اتاق آن طاقچه و قاب‌های کور به چشم می‌خورد و دورتادور اتاق نیز چهار راهرو وجود دارد که در گذشته زوار به دور آن زیارت می‌کردند. داخل راهروها حجره‌های کوچکی است که برای طلبه‌های مکتب برهمنی در نظر گرفته شده است و داخل برخی از اتاق‌ها نقاشی‌های مذهبی دیده می‌شود که یکی از مهم‌ترین آن‌ها خدای فلوت زن به نام کریشنا است.
از داخل راهرو غربی راه‌پله‌های مارپیچی وجود دارد که به بام معبد منتهی می‌شود. این راهرو ساق معبد است و از جرزهای پس رونده‌ای تشکیل می‌شود که الهامی از معماری ایرانی هستند. چهار نورگیر در چهار طرف این فضای چند ضلعی روی جرزها وجود دارد و گنبد عظیمی با لایه‌های ذوزنقه‌ای و تزیینات آیین هندویی دیده می‌شود. در قسمت ضلع شرقی گنبد نیز تالار بزرگی وجود دارد که تالار اجتماعات بوده است و در آن نقاشی‌های مختلفی به چشم می‌خورد که هرکدام از آن‌ها بیانگر فلسفه خاصی از اعتقادات مختلف مردم هند است.
این معبد در گذشته دارای حیاطی وسیع بوده که در حاشیه آن تعدادی درختان بومی وجود داشت. امروزه بخشی از حیاط در جریان تعریض خیابان از بین رفته است.
