مرگ در جاده‌های فقر؛ میثم بوعلی قربانی سرکوب اقتصادی

در حادثه‌ای که بار دیگر بحران اقتصادی و معیشتی در جنوب جغرافیای ایران را برجسته کرد، ویدیوهایی از تعقیب و گریز خودرویی حامل کالای ته‌لنجی و کشته شدن راننده آن، میثم بوعلی، به دست بی‌بی‌سی رسیده است. این ویدیوها نشان می‌دهند که نیروهای انتظامی پس از تعقیب خودرو در بندر دیلم، به سمت آن شلیک کرده و در نهایت جسد راننده از ماشین واژگون‌شده بیرون کشیده می‌شود.

این رویداد نه اولین و نه آخرین مورد از برخورد خشونت‌آمیز با رانندگان «شوتی» است، افرادی که به دلیل نبود فرصت‌های شغلی مناسب، ناگزیر به حمل کالاهای ته‌لنجی و عبور از جاده‌های پرخطر هستند.

اعتراضات در مراسم تشییع؛ فریاد از سرِ استیصال

ویدیوی دیگری که از مراسم تشییع میثم بوعلی در ۳۰ بهمن منتشر شده، صحنه‌ای از اعتراض آشکار به وضعیت اقتصادی را ثبت کرده است. یکی از رانندگان شوتی در روستای عامری بوشهر، خطاب به امام جمعه، از نابرابری‌های اقتصادی انتقاد می‌کند و با طرح این پرسش که «سهم ما از نفت، گاز و اقتصاد چیست؟»، نارضایتی خود را از شرایط معیشتی بیان می‌دارد. او تأکید می‌کند که «مردم را فقط برای راهپیمایی و انتخابات می‌خواهند»، جمله‌ای که نشان‌دهنده احساس بیگانگی مردم از سیاست‌های حکومت تهران است.

سرکوب معیشتی و چرخه خشونت

رانندگان شوتی، که عمدتاً از طبقات محروم جامعه‌اند، با ریسک بالا و درآمدی ناچیز، برای تأمین زندگی خود به حمل کالاهای ته‌لنجی روی آورده‌اند. در سال‌های اخیر، سیاست‌های سرکوبگرانه حکومت تهران علیه این افراد افزایش یافته است؛ از جریمه‌های سنگین و مصادره خودروها گرفته تا تیراندازی و برخوردهای خشن که به کشته شدن ده‌ها نفر منجر شده است.

مرگ میثم بوعلی تنها یک نمونه از خشونت ساختاری است که بر زندگی این رانندگان سایه افکنده است. در حالی که قاچاق سازمان‌یافته با حمایت نهادهای پرنفوذ به‌راحتی انجام می‌شود، برخورد خشن با رانندگان شوتی نشان می‌دهد که نظام اقتصادی حاکم، فشار خود را تنها بر ضعیف‌ترین اقشار جامعه اعمال می‌کند.

پایان خونین یک بحران حل‌نشده

افزایش اعتراضات در مراسم تشییع قربانیان این سرکوب‌ها، نشان از نارضایتی فزاینده‌ای دارد که در میان مردم محلی در حال گسترش است. ویدیوهای منتشرشده از لحظات پیش از شلیک مرگبار و اعتراضات در مراسم تشییع، تصویری تکان‌دهنده از واقعیتی را نشان می‌دهد که حکومت تهران ترجیح می‌دهد نادیده بگیرد: مردمی که از سهم خود در اقتصاد محروم شده‌اند، اما در سرکوب و کنترل امنیتی، اولویت دارند.