«فقط کف خیابون به دست میاد حقمون»؛ صدای بلند بازنشستگان تأمین اجتماعی در شوش علیه فقر و تبعیض
در ادامه موج فزاینده اعتراضات اجتماعی در مناطق مختلف اهواز بازنشستگان تأمین اجتماعی شهر شوش روز یکشنبه ۳۱ فروردین‌ماه ۱۴۰۴ با برگزاری تجمع اعتراضی، نارضایتی شدید خود را از شرایط معیشتی، فساد ساختاری و نابرابری‌های حاکم ابراز کردند.
این تجمع که با شعارهای رادیکالی چون «فقط کف خیابون به دست میاد حقمون» و «زیر بار ستم نمی‌کنیم زندگی» همراه بود، نمادی آشکار از عمق نارضایتی و بی‌اعتمادی روزافزون اقشار بازنشسته نسبت به سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی حکومت تهران است.
بازنشستگان حاضر در این تجمع، به روشنی اعلام کردند که خواسته‌های آن‌ها نه‌تنها مربوط به افزایش دستمزد و تأمین معیشت است، بلکه فراتر از آن، به ساختارهای فسادزا و ناعادلانه‌ای اشاره دارد که سال‌هاست ثروت و کرامت مردم را به یغما برده‌اند.
شعارهایی چون «اعتراض به دستمزدهای ناچیز»، «نه به غارت و چپاول» و «اعتراض به تبعیض و استثمار»، نشان از یک خواست عمیق اجتماعی برای تغییرات بنیادین دارد؛ خواستی که دیگر تنها در قالب مطالبه‌گری صنفی باقی نمانده است.
نکته قابل تأمل در این تجمع، پیوند روشن میان مشکلات معیشتی با فساد و سیاست‌های کلان حکومتی بود. بازنشستگان، حکومت را مسئول مستقیم فقر، تبعیض و نابرابری‌های ساختاری معرفی کردند و با لحن صریح و بی‌پرده‌ای، خواستار پایان دادن به چرخه ستم اقتصادی و سیاسی شدند.
حرکت بازنشستگان، انعکاس رنج طبقات فراموش‌شده
اعتراض بازنشستگان در شوش را می‌توان بخشی از یک جنبش فراگیر دانست که در سال‌های اخیر، از دل محروم‌ترین و فراموش‌شده‌ترین اقشار جامعه شکل گرفته است. در شرایطی که سفره بازنشستگان هر روز کوچک‌تر می‌شود و نظام تأمین اجتماعی با بحران ناکارآمدی روبروست، این قشر به میدان آمده تا نشان دهد که سکوت، دیگر گزینه‌ای پیش روی آنان نیست.
اعتراضات بازنشستگان تأمین اجتماعی در شوش، تنها صدای اعتراض به فقر نیست؛ بلکه اعلان موجودیت یک خواست اجتماعی برای کرامت، عدالت و برابری است. وقتی حکومت تهران پاسخ‌های روشن و عملی برای رهایی مردم از فقر و تبعیض ارائه نمی‌دهد، خیابان به پناهگاه آخر مردم تبدیل می‌شود؛ جایی که فریاد عدالت از آن طنین‌انداز می‌شود:
«فقط کف خیابون به دست میاد حقمون.»
