روز زبان مادری ؛ نمکی به زخم نسلی که اجازه نداشته به زبان مادری تحصیل کند

روز زبان مادری در سرزمینی که مردمانش نه در محیط کار، نه در مدرسه، نباید به این زبان صحبت کنند زخمی کهنه است که هر باز با یاداوری زبان مادری این زخم کهنه دوباره بازمی شود.

وقتی فرهنگ و هویت ملت عرب اهواز توسط حکام فارس نشانه گرفته می شود و به طرق مختلف مردم عرب اهواز را «عرب زبان» می نامند، یعنی همان ملتی که خون و اصالتش عرب بود ه و امروز به زبان فارسی صحبت می کند، به زبان فارسی درس می خواند، به زبان فارسی تکلم می کند، وقتی به زبان مادری سخن بگوید به او می گویند «عرب زبان» هستی،  واقعا دردناک است.

اما مگر می شود اصالت و پیشینه ملتی را نادیده گرفت. «ملت اهواز عرب است» نه عرب زبان بلکه «فارسی زبان» است چرا که به زبان فارسی درس می خواند و تکلم می کند .

این زبان فارسی است که در سرزمین عربی اهواز ریشه ندارد .

ما ملت عرب اهواز اصالتا عرب هستیم ولی از بخت بد «فارس زبان» شده ایم.

ملت عرب اهواز هرسال روز زبان مادری یاد درد ها وزخم هایی می افتد که در مدرسه با چشمان اشک بار به او بارها و بارها گفتند چرا فارسی حرف نمی زنی ؟ فقط باید فارسی صحبت کنی ؟ مانند کسانی که به کشورهای خارجه مهاجرت کرده اند که در محیط بیگانه زبانه بیگانه می خوانند، ما ملت عرب اهوازی در سرزمینمان به زبان بیگانه باید درس بخوانیم.

بیگانگان از همان روز اول به مدارس ما می آیند و زبان بیگانه را به ما می اموزند، سپس وقتی به زبان فارسی سخن بگوییم با تمسخر می گویند« چقدر لهجه داری» ؟

این لهجه نیست که ملت عرب به فارسی صحبت می کنند این «رد زبان بیگانه بروی زبان مادری ما است» که هویت ملت عرب اهواز را نشانه گرفته است.

اما امروز ملت عرب اهواز هرجا فارسی زبان شود و فارسی صحبت کند از زبان مادریش خواهد گفت از «زبان فصیح عربی» زبانی که از هرزبانی برایش شیرین تر و آشنا تر است زبانی که طعم «اصالت و هویت» می دهد .

نویسنده: سعیده بندر