راهبرد نظامی حکومت تهران: توسعه پهپادها و انتقال آن‌ها به نیروهای نیابتی

از زمان روی‌ کار آمدن حکومت آخوندی تهران در سال ۱۹۷۹ و پس از آغاز جنگ اول خلیج یا آنچه به عنوان جنگ هشت ساله با عراق از آن یاد می‌شود و ایران را از لحاظ نظامی و تسلیحات متعارف به‌شدت تضعیف کرد، ارتش  با چالش روزافزون فرسودگی تسلیحاتی روبرو شد. به‌ویژه اینکه حکومت آخوندی تهران در بخش نیروی هوایی تنها به هواپیماهای جنگنده‌ای که شاه آن‌ها را در بازه زمانی ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ از ایالات متحده خرید و نیز شمار اندکی از جنگنده‌های ساخت شوروی متکی است.

حکومت تهران که به دلیل تداوم تحریم‌های اعمال‌شده، نمی‌تواند توانایی‌های نظامی متعارف خود را توسعه دهد و نوسازی کند، به توسعه توانایی‌های نظامی غیرمتعارف روی آورد و تلاش‌های خود را بر ساخت و توسعه پهپاد متمرکز کرد. به همین دلیل، سپاه تروریستی پاسداران راهبرد جنگ نامتقارن و ناهمگون را که بر جنگ‌های چریکی، بسیج نیروهای مردمی با بهره‌برداری از انگیزه‌های دینی و مذهبی و استفاده از تجهیزات نظامی داخلی متکی است، در پیش گرفت. در نتیجه، حکومت تهراننوسازی توان راهبردی موشکی را در اولویت گذاشت و موشک‌های بالیستیک دریایی و هوایی را توسعه داد؛ در حالی‌ که همچنان به دنبال دستیابی به قوای هوایی رزمی قوی‌تری است.

آنچه به ظهور نوع جدیدی از تهدید در خاورمیانه منجر شد، انتقال پهپادهای حکومت تهران مختلف اعم از شناسایی، اطلاعاتی و تهاجمی و فناوری به متحدان حکومت تهران در منطقه بود. به این ترتیب، رژیم آخوندی به تامین‌کننده پهپاد تبدیل شد و با انتقال پهپادها به سوریه از رژیم بشار اسد حمایت کرد. علاوه بر این، پهپادهای جنگی خود را در اختیار روسیه قرار داد تا در جنگ اوکراین استفاده کند. تهران همچنین پهپادهای خود را در اختیار سازمان‌های غیردولتی مانند شبه‌نظامیان حزب‌الله لبنان، حوثی‌های یمن، حشدالشعبی در عراق و جنبش حماس در نوار غزه هم قرار داد.

به عبارت دیگر،حکومت تهران در مواجهه با تحریم‌هایی که به فرسودگی توانایی نظامی متعارف آن منجر شد، به تولید و توسعه پهپادها متوسل شد و آن‌ها را در شماری از کشورها از جمله عراق، سوریه، لبنان و یمن مستقر کرد. رژیم ایران پهپادهای یادشده را ابزاری برای جبران ناتوانی قوای هوایی متعارف و ارتقای توانایی نظامی خود می‌داند.

سپاه تروریستی پاسداران این سامانه‌ها و فناوری تولید انواع پهپادها را در اختیار نیروهای نیابتی منطقه‌ای خود هم قرار داد تا آن‌ها منافع کشورهای رقیب را تهدید کنند و در نتیجه، حکومت تهران بتواند بدون دخالت مستقیم در حملات حوثی‌ها به سعودی و امارات متحده عربی، به اهداف راهبردی موردنظرش دست یابد. حکومت تهران پهپادهای بسیاری را هم در اختیار گروه‌های شبه‌نظامی وابسته به خود در عراق قرار داد تا از آن‌ها برای حمله علیه نیروهای آمریکایی و نیروهای ائتلاف بین‌المللی استفاده کنند.

افزون بر اینکه فناوری ساخت این پهپادها را برای جنبش حماس به نوار غزه منتقل کرد. به همین دلیل، در حال حاضر، همه گروه‌های شبه‌نظامی از پهپادهای انتحاری استفاده می‌کنند که رژیم حکومت تهراندر طراحی و ساخت آن‌ها نقش دارد.

در واقع، روند صادرات پهپادها به برقراری و تقویت روابط حکومت تهران با گروه‌های مسلح در منطقه کمک کرد و تهران توانست راهبرد آسیب رساندن به رقبای منطقه‌ای خود را با موفقیت بیشتری پیش برد. حوثی‌ها بارها مسئولیت طیف وسیعی از حملاتی را که با استفاده از پهپادها و سامانه‌های موشکی بالیستیک و کروز انجام می‌شود، بر عهده گرفته‌اند. این در حالی است که اغلب تسلیحات مزبور از تهران به یمن منتقل می‌شود.

بنابراین می‌توان گفت که انتقال پهپادها به نقاط مختلف منطقه با راهبرد نظامی گسترده‌تر حکومت تهران در خاورمیانه همخوانی بسیاری دارد؛ به‌ویژه اینکه یکی از عمده‌ترین اهداف تولید و توسعه پهپادها تلاش برای جبران ناتوانی‌های ارتش حکومت تهران و عبور از محدودیت‌هایی دیگری است که حکومت تهران در عرصه نظامی با آن مواجه است. هرچند پهپادها را نمی‌توان جایگزینی برای هواپیماهای جنگی دانست، توسعه آن‌ها به حکومت تهران تا حدی این توانایی را می‌دهد که بتواند سایر کشورهای منطقه را تهدید کند.

نویسنده:هدی رئوف – ایندیپندنت فارسی