خودکشی کیانوش سنجری در اعتراض به بازداشت‌های سیاسی؛ فریادی خاموش برای آزادی
شامگاه چهارشنبه، ۲۳ آبان ۱۴۰۳، کیانوش سنجری، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی، در حرکتی اعتراضی به زندگی خود پایان داد.
سنجری که به‌عنوان یکی از چهره‌های برجسته مخالف حکومت ایران شناخته می‌شد، در توییتی اعلام کرده بود که اگر زندانیان سیاسی فاطمه سپهری، نسرین شاکرمی، توماج صالحی، و آرشام رضایی تا غروب چهارشنبه آزاد نشوند، دست به خودکشی خواهد زد.
وی در این توییت نوشت: «اگر تا ساعت ۷ غروب امروز چهارشنبه… خبر آزادی‌شان در سایت خبری قوه قضاییه منتشر نشود، من در اعتراض به دیکتاتوری خامنه‌ای و شرکایش به زندگی‌ام پایان خواهم داد.»
کیانوش سنجری که پس از سال‌ها دوری، در سال ۹۵ به ایران بازگشته بود تا از مادر بیمار خود مراقبت کند، به‌زودی به دام دستگاه امنیتی افتاد.
او در خاطرات خود از لحظه ورود به ایران به احساس عمیق خود از بازگشت به خاک وطن اشاره کرده و گفته بود: «اشکم سرازیر شد… احساسی که به هیچ عنوان نمی‌توانم بیانش کنم.» اما اندکی بعد از ورودش، وی به ادارات امنیتی 209 و خانه‌های امن منتقل و تحت شکنجه، تهدید و تحقیر قرار گرفت و مجبور شد جلوی دوربین به اتهاماتی علیه خود اعتراف کند.
با انتشار خبر اقدام کیانوش سنجری، بسیاری از مردم و فعالان حقوق بشر تلاش کردند با پیام‌های خود او را از این تصمیم منصرف کنند. با این وجود، شواهد و ویدئوهایی منتشر شده نشان می‌دهند که او به تهدید خود عمل کرده و در اعتراض به وضعیت موجود، به زندگی خود پایان داده است.
این اقدام سنجری بار دیگر مسئله سرکوب مخالفان سیاسی و شرایط دشوار زندانیان سیاسی در ایران را به‌عنوان یکی از چالش‌های حقوق بشری این کشور مطرح کرده و واکنش گسترده‌ای را در میان فعالان اجتماعی و ناظران حقوق بشر برانگیخته است.
