تیم رسانه‌ای رئیسی جنایتکاران بزرگی هستند!
سخنرانی مجازی رييسي در سازمان ملل چند نکته پنهان حیرت انگیز دارد که احتمالاً به آن پرداخته نخواهد شد.
من به محتوای حرف‌ها کاری ندارم، منظورم «آنالیز ویدئوی سخنرانی» است که نشان می‌دهد ما با چه رئیس جمهوری و چه تیم رسانه‌ای طرف هستیم.
زمان سخنرانی ۱۵ دقیقه و ۳۲ ثانیه است. رئیسی جزو معدود مقامات نظام است که از متن را از روی اتوکیو (تله پرامتر) می‌خواند. با اتوکیو می‌توان بدون نگاه کردن به کاغذ متنی که در زاویه دوربین نمایش داده می‌شود را خواند و ارتباط چشمی با مخاطب را حفظ کرد… که خیلی هم خوب است.
اما رئیسی حتی متنی که جلوی رویش است را هم نمی‌تواند از رو و بدون تپق بخواند. در ۱۵ دقیقه سخنرانی، ۶۸ کات دوربین زده شده که حداقل ۳۴ کات آن به خاطر ادیت کردن تپق‌های رئیسی است. اما وقت ضبط، حواسشان به Reverb (پژواک) سالن نبوده وگرنه کات‌هایی که زده‌اند انقدر توی ذوق نمی‌زد.
در سه جا هم «مورف کات» زده شده. این تکنیک یعنی یک نما را به همان نما جوری دیزالو سریع کنیم که حس نشود. همین کار زمان سخنرانی ترامپ وقتی که کاخ سفید سرفه‌های او را با این تکنیک حذف کرد انجام شده بود که همه ازجمله رسانه‌های انقلابی ایران با ویدئوی وایرال شده‌اش به عرش رسیدند.
زبان بدن رييسي بامزه است: او در ابتدای سخنرانی شق و رق ایستاده، اما هر چه به اواسط سخنرانی می‌رسیم معلوم می‌شود که از تپق زدن و تکرارهای پی در پی و سیخ ایستادن اذیت شده است. هر چه به انتها می‌رسیم این پا و آن پا کردنش بیشتر می‌شود.
لای ریش رييسی یک چیز سیاه درشتی است که معلوم نیست چیست. در عکس‌های و فیلم‌های دیگر، این «چیز» دیده نمی‌شود. این میکروفن نیست، چون میکروفن جلوی روی رئیسی قرار دارد. ته دیگ ماکارونی هم نیست چون سیاه رنگ است. هر چه هست، یکی نبوده که وسط این همه کات دادن ریش حاج آقا را روتوش کند؟
برای شخصی که افتادگی پلک دارد، نمای آکس روبرو بزرگترین جنایت در حق طرف است… و گویا تیم رسانه‌ای رئیسی جنایتکاران بزرگی هستند. نمای سه رخ چپ برای چهار سال آینده پیشنهاد می‌شود.
یک نگاهی به آکساسوارهای لوکیشن سخنرانی رئیس جمهوری ایران بیندازید:۴ کلید برق، یک شمعدان برقی، راه پله مفروش، دو تا پرچم ایران، گلدان فلزی خالی و یک تریبون با کاشی‌های پرینت شده.آنقدر عجولانه و بی سلیقه که حتی قاب عکس رهبران جمهوری اسلامی را هم یادشان رفته یک جای کادر بچپانند.
حداقل بنده خدا را پشت میز کارش می‌نشاندید که هم پا درد نگیرد، هم مسلط به اوضاع نشان داده شود؛ نه پایین پله‌های لابی یک جایی که به لابی «هتل عالی قاپو» و «رستوران شب‌های زاینده رود» شبیه‌تر است تا محل کار رئیسی.
نتیجه این‌که فکر می‌کنم دلیل نرفتن رئیسی به نیویورک، نه ترس از راهپیمایی مخالفین بوده، نه هراس از جدی نگرفتن او توسط مقامات مهم، نه ترس از عدم احترام به جایگاه رئیس جمهوری ایران در سازمان ملل. از این ویدئو به‌نظر می‌رسد تنها دلیل این بوده که رئیسی در قواره یک رئیس جمهوری نیست…
نویسنده: روح الله انصاری
