بازداشت خسرو آذربیگ نوازنده دف به اتهام توهین به بشار اسد
خسرو آذربیگ، نوازنده، دوچرخه‌سوار جهانگرد و مستندساز، عصر دوشنبه ۲۹ بهمن، توسط نیروهای امنیتی در یکی از خیابان‌های تهران بازداشت شد. طبق گزارش‌ها، اتهام او توهین به بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه، عنوان شده است. این در حالی است که تاکنون محل نگهداری او مشخص نشده و خانواده‌اش از وضعیت او بی‌اطلاع هستند.
بازداشت‌های مکرر؛ کنترل بر فعالیت‌های هنری و اجتماعی
این اولین بار نیست که خسرو آذربیگ هدف اقدامات امنیتی قرار می‌گیرد. او ۳۰ شهریورماه امسال هنگام اجرای موسیقی خیابانی در پارک ملت تهران بازداشت و وسایلش ضبط شد. همچنین، دی‌ماه سال گذشته، به دلیل نواختن دف در ایستگاه متروی شهید بهشتی تهران، برای مدت کوتاهی بازداشت شده بود.
آذربیگ تنها یک نوازنده نیست؛ او فردی است که سال‌ها در حوزه فعالیت‌های بشردوستانه و مستندسازی اجتماعی تلاش کرده است. حمایت از خانواده‌های محروم در سیستان و بلوچستان، کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان کار بخشی از اقدامات او بوده است. بازداشت چنین فردی، آن هم به اتهامی سیاسی و در حمایت از یک حکومت خارجی، سؤالات زیادی را درباره اولویت‌های حکومت تهران در برخورد با فعالان فرهنگی و اجتماعی ایجاد کرده است.
چرا توهین به بشار اسد جرم محسوب می‌شود؟
در حالی که انتقاد از مقام‌های داخلی حکومت تهران به شدت سرکوب می‌شود، حالا مشخص شده که توهین به رهبر یک کشور دیگر نیز می‌تواند در ایران جرم تلقی شود. این مسئله نشان می‌دهد که حکومت تهران نه‌تنها مخالفان داخلی را تحت فشار قرار می‌دهد، بلکه برای حفاظت از روابط استراتژیک خود با دولت‌هایی مانند سوریه، حاضر است شهروندان خود را نیز مجازات کند.
بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه، از مهم‌ترین متحدان حکومت تهران محسوب می‌شود و حمایت مالی، نظامی و اطلاعاتی حکومت تهران از او نقش کلیدی در حفظ حکومتش در جنگ داخلی سوریه داشته است. اما آیا این ارتباط استراتژیک به حدی رسیده که شهروندان ایران به دلیل بیان نظرات خود درباره اسد، بازداشت شوند؟
بازداشت خسرو آذربیگ، بار دیگر مسئله سرکوب آزادی‌های هنری و اجتماعی را در ایران برجسته می‌کند. هنرمندان، فعالان اجتماعی و مستندسازان، به طور فزاینده‌ای با تهدید بازداشت و پرونده‌های امنیتی روبه‌رو هستند.
در شرایطی که مشکلات اقتصادی، بیکاری، تورم و بحران‌های اجتماعی فشار سنگینی بر مردم وارد کرده، چنین بازداشت‌هایی حکایت از سیاست‌های حکومت تهران در اولویت‌بندی برخوردهای امنیتی دارد. آیا بازداشت نوازندگانی مانند خسرو آذربیگ، نشانه‌ای از افزایش کنترل بر فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی است؟
بازداشت خسرو آذربیگ نشان‌دهنده افزایش فشارهای امنیتی بر چهره‌های فرهنگی و اجتماعی است. این رویکرد، نه‌تنها محدود به اعتراضات سیاسی نیست، بلکه اکنون به حوزه‌هایی مانند موسیقی خیابانی، فعالیت‌های بشردوستانه و حتی اظهارنظر درباره رهبران خارجی نیز گسترش یافته است.
در حالی که حکومت تهران با بحران‌های متعددی در داخل روبه‌روست، سرکوب منتقدان، حتی در ساده‌ترین شکل‌های آن، نشان‌دهنده ترس از گسترش اعتراضات عمومی است. اما آیا این سیاست، قادر خواهد بود اعتراضات و نارضایتی‌های رو به افزایش جامعه را مهار کند؟
