اعتراض بونکرداران سیمان اهواز؛ رانندگانی که زیر چرخ تبعیض له می‌شوند
در تازه‌ترین موج از اعتراض‌های صنفی در جغرافیای اهواز، روز سه‌شنبه ۲۶ فروردین ۱۴۰۴، رانندگان بونکردار شرکت سیمان اهواز در سه‌راهی کیمه با برگزاری تجمعی اعتراضی، صدای اعتراض خود را به گوش مسئولان رساندند؛ اعتراضی که نه‌تنها رنگ و بوی معیشتی داشت، بلکه از تبعیض، بی‌عدالتی و برخوردهای تحقیرآمیز حکایت می‌کرد.
ماجرا از آن‌جا آغاز شد که پلیس راه با استناد به دستورالعملی مبهم، مانع تردد بونکرهای ۲۵ تنی سیمان شد؛ تصمیمی که به توقیف مدارک برخی رانندگان انجامید و جرقه اعتراض را شعله‌ور کرد. این در حالی است که به گفته معترضان، تریلی‌های ۵۰ تنی روزانه بدون محدودیت از همان مسیر عبور می‌کنند؛ وضعیتی که رانندگان آن را مصداق تبعیض آشکار و قانون‌شکنی سیستماتیک می‌دانند.
رانندگان معترض در شعارها و مصاحبه‌های خود تأکید کردند که هیچ توجیه فنی یا قانونی برای این ممنوعیت وجود ندارد و تصمیم‌گیری‌ها سلیقه‌ای و بدون شفافیت صورت می‌گیرد. این پرسش جدی را باید از مسئولان پرسید: آیا مسئله تنها بی‌برنامگی و ناکارآمدی در مدیریت جاده‌ای است، یا منافع خاصی در پس باز نگه‌داشتن مسیر برای تریلی‌های سنگین و بستن راه بر بونکرهای بومی نهفته است؟
با گذشت چندین ساعت از آغاز اعتراض، هیچ مقام رسمی حاضر به پاسخ‌گویی نشده است. این سکوت، همان‌قدر آزاردهنده است که تبعیض، و در دل خود پیامی روشن دارد: جان و معیشت کارگران جاده‌ای برای ساختارهای تصمیم‌گیر اهمیتی ندارد.
در منطقه‌ای که کار و نان بسیاری به صنایع سنگینی چون سیمان گره خورده، محدودسازی رانندگان به‌معنای خفه‌کردن تدریجی اقتصاد محلی است. بونکردارانی که از بام تا شام در گرما و جاده در حرکت‌اند، حالا نه فقط با چالش سوخت و قطعات، بلکه با بی‌عدالتی ساختاری و تحقیر در مسیر تردد مواجه‌اند.
اعتراض امروز بونکرداران سیمان اهواز فقط یک مطالبه صنفی نیست، بلکه صدای خفه‌شده کارگرانِ راهی‌ست که در برخورد با تصمیم‌های تبعیض‌آمیز، نه حق اعتراض دارند، نه حق عبور. و زمانی که تبعیض در جاده‌ها قانونی می‌شود، نباید از بروز خشم اجتماعی تعجب کرد.
