از اهواز تا بروکسل: اهواز فراموش نمی‌کند و تسلیم نمی‌شود
تحلیلی بر تظاهرات گسترده اهوازی‌ها در پارلمان اروپا
در سالروز صدمین سال اشغال سرزمین عربی اهواز توسط حکومت تهران، پایتخت بلژیک به صحنه‌ای برای فریاد عدالت‌خواهی صدها فعال اهوازی و هم‌پیمانان جهانی‌شان تبدیل شد. تظاهرات ۲۸ فروردین ۱۳۹۴ در بروکسل تنها یک حرکت اعتراضی نبود؛ بلکه پیامی رسا از ملتی بود که علیرغم گذشت یک قرن از اشغال، همچنان زنده، بیدار و استوار برای آزادی تلاش می‌کند.
صحنه‌ای جهانی برای صدای خاموش‌شده
در مقابل مقر پارلمان اروپا، پرچم‌ها و پلاکاردهای اهوازی‌ها تصویری از درد مشترک و امید مشترک را ترسیم کرد. معترضان نه تنها به اشغال نظامی و فرهنگی اهواز اعتراض کردند، بلکه سیاست‌های سیستماتیک پاک‌سازی قومی، تخریب محیط‌زیست، تغییر بافت جمعیتی و سانسور فرهنگی را نیز افشا کردند. آن‌ها از اتحادیه اروپا، اتحادیه عرب و شورای همکاری خلیج خواستند تا مسئولیت تاریخی و اخلاقی خود در برابر مردم اهواز را بپذیرند.
سیاست ایران: اشغال، استثمار و انکار
بر اساس بیانیه‌های معترضان، اشغال اهواز از سال ۱۹۲۵ با سقوط حکومت شیخ خزعل آغاز شد، اما ماهیت این اشغال تنها نظامی نبود؛ بلکه فرآیندی تدریجی و سیستماتیک برای حذف هویت عربی، نابودی زبان و فرهنگ بومی و استثمار اقتصادی گسترده بود. تخمین‌ها نشان می‌دهد که منطقه اهواز نزدیک به نیمی از تولید ناخالص ملی و بخش اعظم صادرات نفتی حکومت تهران را تأمین می‌کند، در حالی‌که مردم آن در حاشیه، محرومیت و سرکوب زندگی می‌کنند.
رودخانه‌هایی که خشک شدند، صداهایی که خاموش نشدند
در کنار اعتراض به نقض حقوق بشر و بازداشت‌های فله‌ای، یکی از محورهای مهم این تظاهرات، تخریب هدفمند زیست‌محیطی و انحراف رودخانه‌های اصلی از اهواز به مناطق مرکزی فارس‌نشین بود؛ اقدامی که مستقیماً معیشت کشاورزان و زندگی مردم بومی را تهدید می‌کند. این سیاست‌ها، تلاشی برای مجبور کردن مردم به ترک سرزمین‌هایشان و جایگزینی آنان با مهاجران تازه‌وارد ارزیابی شده است.
مطالبه‌گری دیپلماتیک و رسمیت‌بخشی به آرمان اهواز
معترضان با ارائه بیانیه‌ای رسمی به پارلمان اروپا خواستار برگزاری کنفرانسی بین‌المللی درباره وضعیت انسانی و سیاسی اهواز شدند و از سازمان ملل خواستند تا درهای خود را به روی نمایندگان اهوازی باز کند. همچنین از اتحادیه عرب و شورای همکاری خلیج خواسته شد تا اهواز را به‌عنوان کشوری اشغالی با حق مشروع برای تعیین سرنوشت به رسمیت بشناسند.
جنبشی که فراموش نمی‌شود
تظاهرات بروکسل صرفاً یک مناسبت سالانه نبود؛ بلکه بازتاب صدای تاریخی مردمی است که علیرغم همه سرکوب‌ها، موجودیت خود را تثبیت کرده‌اند. مسأله اهواز یک موضوع حاشیه‌ای یا صرفاً داخلی نیست، بلکه پرونده‌ای بین‌المللی در حوزه استعمارزدایی و عدالت تاریخی است. اکنون که جهان بیش از هر زمان دیگری نسبت به حقوق بشر و حقوق اقلیت‌ها حساس شده، پرسش اساسی این است:
جامعه جهانی تا چه زمانی سکوت خود را در قبال اشغال اهواز حفظ خواهد کرد؟
