ابی خواننده مشهور ایرانی : موضوع خلیج یک مسئله است بین ایران و امارات و شاید چند کشور دیگر
ابی خواننده مشهور ایرانی درگفت و گویی با ایندیپندنت فارسی می گوید «من سیاسی نیستم و موضوع خلیج یک مسئله است بین ایران و امارات و شاید چند کشور دیگر.» ابراهیم حامدی ابی، خواننده سرشناس ایرانی، در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی، در پاسخ به این پرسش که چرا در سعودی و امارات متحده عربی، ترانه «خلیج» را اجرا نکرده است.
«ابی» از جمله خوانندگان ایرانی است که در طول سال‌های زندگی در خارج از ایران، همواره نسبت به رویدادهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی داخل ایران حساسیت نشان داده و نوع نگاه خود به این تحولات را در ترانه‌ها و موسیقی‌اش نیز بازتاب داده است: «نون و پنیر و سبزی»، «خانه سرخ است»، «خلیج» از جمله ترانه‌های اعتراضی او در دهه ۷۰ شمسی به شمار می‌روند. او نسبت به آزادی بیان و حقوق زنان نیز همواره دغدغه داشته که ترانه‌های «سیاه‌پوش» و «بانوی خاوری» یادآور آن است.
«متاسفانه برخی کشورها مانند کشور ما علاقمندند به ماقبل تاریخ بازگردند»
شاید به همین دلیل است که ابراهیم حامدی که مردم او را با نام «ابی» می‌شناسند، از زاویه مقایسه شرایط امروز ایران و سعودی به «فستیوال زمستانی طنطورا» می‌نگرد. فستیوالی که در کشور همسایه ایران، زمینه حضور خوانندگانی را فراهم کرد که سال‌هاست نمی‌توانند در کشور خود روی صحنه بروند.
ابی به همراه لیلا فروهر، اندی، شهرام شب پره، شادمهر عقیلی و ساسی، شش خواننده ایرانی بودند که در دو شب پایانی فستیوال موسیقی طنطوره ( ۱۵ و ۱۶ اسفند) با شعار «موسیقی بدون مرز» ترانه‌هایی اجرا کردند.
ابی در شب آخر این فستیوال که با «شب ایران» به پایان رسید در گفتگو با ایندیپندنت‌فارسی به برداشت خود از تحولات سال‌های اخیر در سعودی اشاره کرد. ابی به ایندیپندنت‌فارسی گفت: «تغییراتی که ایجاد شده را جسته و گریخته می‌شنوم و به نظرم بسیار جالب است. گام‌های بسیار بزرگ و پر جراتی در اینجا برداشته می‌شود. خیلی خوشحالم از اینکه بعضی از کشورها اکنون علاقمندند به جامعه مدرن بیشتر نزدیک شوند. بعضی از کشورها هم مانند (حاکمان) سرزمین ما متاسفانه علاقمندند به «ماقبل تاریخ» بازگردند.»
به گوش رسیدن موسیقی ایرانی در دل منطقه‌ای تاریخی و کهن در سعودی، مقایسه سعودی با ایران به عنوان دو کشور مسلمان و همسایه در خلیج را اجتناب‌ناپذیر می‌کند. در «فستیوال موسیقی طنطورا» سنت و مدرنیته به جای تقابل در آغاز مسیر دشوار و پر افت و خیز همگرایی قرار دارند، همانگونه که نمای آیینه‌ای ساختمان مدرن محل اجرای خوانندگان ایرانی، قدمت و عظمت صحرای اطراف خود را بازتاب می‌دهد، هیاهوی موسیقی هم، سکوت پرابهت شن‌زارها را صیقل می‌دهد. ابی می‌گوید: «من احساس زیبایی دارم برای سعودی و در مقابل احساس بدی دارم برای کشور خودم. کشور من چهل و چهار پنج سال قبل خیلی جلوتر بود.»
ابی که سال‌هاست نمی‌تواند در داخل ایران ترانه‌های‌اش را اجرا کند و پیش‌تر انقلاب اسلامی را «نالازم‌ترین» و «غیرضروری‌ترین» اتفاق برای ایران توصیف کرده بود، در پاسخ به این پرسش که آیا تغییراتی از این دست در ایران هم امکان‌پذیر است، می‌گوید: «چرا نباید باشد. ما نسلی را داریم که هنوز این باورها را دارند. نسل خود من که هنوز ۷۰ ساله‌اند و چیزهایی را که داشتند با تمام وجودشان حس می‌کنند. با تمام وجودشان شاید لمس می‌کنند. من هنوز از زمانی که از ایران خارج شدم ایران را با تمام وجودم لمس می‌کنم. نمی‌گویم با خاطرات‌اش زندگی می‌کنم، اما ایران را همچنان لمس می‌کنم و در هر جایی که امروز در آن ایستادم به خاطر آن سال‌هاست که در ایران بودم، نه سال‌هایی که در آمریکا زندگی می‌کنم.»
