آبشار خون عرب در روح بلند ‘جراحی’

در بیانیه کانون مبارزه با نژاد پرستی درجغرافیای ایران که توسط فعالین رسانه‌ای جوانان اهوازی در کانال تلگرامی موج منتشر شده است آمده است:

«در آبان نود وهشت، آبشار خون عرب در روح بلند ‘جراحی’ جاری شد. گل های خون در جای جای رود جراحی قد کشیدند؛ گل های سرخ فام در سرزمین داغی که داغدار صدها فرزندی است که قربانی کینه های نژادی شدند و به خون غلتیدند.

سه سال ازتیره روز دوشنبه ۲۷ آبان ۹۸ (۱۸/۱۱/۲۰۱۹) گذشت که در آن با تانک و زرهپوش و دوشکا به جان مردم معشور افتادند، نیزار و هور هم در آن نبرد نا برابر نتوانستند پناه مردم مستمند و معترض باشند. همان نفرت و خصومت ضد عربی ارتش شاهنشاهی در محمره در مرداد ۱۳۰۴، این بار در بندر معشور رخ نشان داد.

در نود و هفت سال پیش، دویست و چهل نفر عرب را در بندر محمره کشتند و به آن افتخار کردند و این بار بیش از دویست نفر را در بندر معشور. و این زنجیره کشتار و افتخار طی این ۹۷ سال، بارها تکرار شده است.

کشتار عرب ها در جراحی و کوره ها و بندر معشور و اهواز و محمره و فلاحیه در سه سال پیش، مثال بارز ‘جنایت علیه بشریت’ است و در سپهری از کشتار صورت گرفت که از آسمان اش در چهار گوشه ایران خون می بارید. والبته خون این کشتگان ‘ولایت سیاه’ همچنان می جوشد، به سان جوشش خون ژینا امینی که همچون معشور، محمره و فلاحیه، نامش به تاراج استعمار رفت و شد مهسا و ماهشهر و خرمشهر و شادگان.

یکی از احزاب ایرانی – حزب چپ – در همان هنگام در بیانیه خود در باره دلایل آن کشتار گفت:” اداره امور سیاسی، اداری و اقتصادی این بندر [معشور] که از بزرگترین شریان های اقتصادی و از قطب های اصلی صادرات پتروشیمی و نفت در ایران است، به تمامی در دست گروهی از افراد امنیتی غیر بومی قرار دارد.

کسانی که به اهالی عرب این شهر نگاهی آمیخته به تبعیض و تحقیر دارند و آنها را عامل ‘بیگانه’ و ‘دشمن’ می نامند.. آنان [عرب ها] هم از بی نانی در رنجند و هم از بی حقوقی و تحقیر شدگی به خاطر زبان شان و لباس بومی ای که می پوشند. در آمیزی حس تبعیض با تنگناهای معیشتی، منبع چالشگری همزمان آنها برای آزادی و نان است. وقتی در ترکیب مدیریت این بندر حساس عمدتا عرب نشین، حتی یک نفر از مردم محلی که کمترین آشنایی با انواع دردهای مردم داشته باشد حضور ندارد، سرکوب در معنای جنگی آن هم نباید چیز شگفتی تلقی شود.”

سه سال بعد، یعنی در همین چند ماه اخیر، جاری شدن سیل خون فرزندان ملت بلوچ – با همان ادوات جنگی و همان ذهنیت استعماری – هم ظاهرا شگفتی نیافریده است. والبته این تراژدی خونبار را در کردستان و سایر مناطق ایران نیز دیده ایم. این کارنامه نود و هفت ساله حکومت – ملت استبدادی تک زبانی است که همچنان سیاه و سیاه تر می شود.

کانون مبارزه با نژاد پرستی در ایران با گرامی داشت یاد شهیدان تبعیض و ستم و تحقیر آبان ۹۸ در اقلیم اهواز و سایر مناطق ایران، امیدوار است قیام کنونی مردمان ایران به همت همگان به پیروزی دست یابد اما آشکار است که ریشه کنی استعمار، استبداد ، نژاد پرستی و عرب ستیزی در ایران فراتر از سرنگونی یک رژیم است و تنها با دگرگونی نظام ناکارآمد حکومت – ملت کنونی و برابری کامل حقوق ملل درون ایران امکان پذیر است.»

کانون مبارزه با نژاد پرستی درجغرافیای ایران مورخ۱۷/۱۱/۲۰۲۲/۵۳