در پی انفجار مرگبار در بندر رجایی بندرعباس که منجر به کشته شدن دست‌کم ۷۰ نفر شد، اکنون گمانه‌زنی‌ها پیرامون منشاء این حادثه وارد مرحله‌ای حساس‌تر شده‌اند. ژنرال امیر اویوی، از فرماندهان بازنشسته ارتش اسرائیل، در اظهاراتی معنادار، احتمال دخالت اسرائیل در این انفجار را تلویحاً تأیید کرده و آن را یک «حمله هدفمند» توصیف کرده است.
او گفته: «این حمله به سوخت موشک‌های بالستیک انجام شده، بنابراین منطقی است که آن را حمله‌ای برنامه‌ریزی‌شده و نه یک حادثه بدانیم.» این سخن، نه فقط روایت رسمی حکومت تهران درباره “حادثه صنعتی” را زیر سؤال می‌برد، بلکه نشانه‌ای است از باز شدن یک جبهه جدید از جنگ سایه‌ها در قلب خلیج.
رژیم تهران تاکنون جزئیات شفافی از ماهیت این انفجار ارائه نکرده و همچنان در حال محدود کردن اطلاعات و سرکوب روایت‌های مستقل از صحنه فاجعه است. اما سکوت و پنهان‌کاری جمهوری اسلامی، در برابر اظهارات ژنرال‌های اسرائیلی، تنها تردیدها را تقویت می‌کند: آیا این حمله بخشی از استراتژی جدید اسرائیل برای مختل‌کردن برنامه موشکی و هسته‌ای جمهوری اسلامی بوده است؟
اویوی در ادامه تهدید کرده است که اگر جمهوری اسلامی سایت‌های هسته‌ای خود را برنچیند، تنها گزینه باقی‌مانده برای اسرائیل، حمله مستقیم به تأسیسات هسته‌ای ایران خواهد بود. این تهدید، یادآور سیاست دهه‌های گذشته اسرائیل در برخورد با برنامه‌های تسلیحاتی کشورهای منطقه است: از نابودی رآکتور اوسیراک عراق در دهه ۸۰ تا حملات مرموز به تأسیسات سوریه و لبنان.
اکنون این تهدیدها، به وضوح بندرعباس را نیز وارد معادلات بازدارندگی اسرائیل کرده‌اند.
نکته کلیدی دیگر در سخنان اویوی، اشاره به مذاکرات جمهوری اسلامی با آمریکا است. او با لحنی تمسخرآمیز گفت: «آن‌ها دارند به آمریکا می‌خندند. فکر می‌کنند دست برتر را دارند.» این جمله، حاکی از نارضایتی محافل امنیتی اسرائیل از رویکرد نرم دولت بایدن در قبال تهران است. در واقع، ژنرال اسرائیلی با این سخنان، هم تهران را تهدید می‌کند و هم به واشنگتن پیام می‌دهد: «ما منتظر شما نمی‌مانیم.»
سخنان امیر اویوی نه فقط یک تحلیل نظامی، بلکه می‌تواند بخشی از یک راهبرد بازدارندگی رسانه‌ای باشد؛ هشداری ضمنی به جمهوری اسلامی و تلنگری به ایالات متحده. اگر آنچه در بندرعباس رخ داد، یک حمله مهندسی‌شده باشد، آنگاه منطقه وارد فصل جدیدی از جنگ‌های پنهان و هشدارهای آشکار شده است.
در چنین شرایطی، سانسور داخلی، سکوت مقامات و سرکوب اعتراض‌های مردمی در اهواز و بندرعباس، نه تنها فایده‌ای ندارد، بلکه بر آتش گمانه‌زنی‌ها، بی‌اعتمادی عمومی، و انزوای بین‌المللی می‌افزاید.
