زخمی شدن زندانی سیاسی حمزه درویش با چاقو در زندان لاکان رشت
حمزه درویش، زندانی سیاسی و عقیدتی محبوس در زندان لاکان رشت، توسط دو زندانی که به تحریک مسئولان زندان اقدام کرده بودند، با چاقو از ناحیه دست مجروح شد. این حادثه روز شنبه ۲۹ دی‌ماه ۱۴۰۳ رخ داده و چند زندانی دیگر که به کمک او شتافته بودند نیز دچار جراحت شدند.
به گزارش کانون حقوق بشر ایران، مسئولان زندان پیش‌تر حمزه درویش را در سلول انفرادی تهدید کرده بودند که او را توسط زندانیان دیگر به قتل خواهند رساند. وی در آذرماه ۱۴۰۳، پس از نگارش نامه‌ای به مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران، به سلول انفرادی منتقل شده و در این نامه نسبت به نبود امنیت جانی در زندان هشدار داده بود.
حمزه درویش در نامه خود با اشاره به شکنجه‌های جسمی و روانی توسط مأموران اطلاعات نوشته بود:
«در چهار سال اخیر، بیش از ۱۸ ماه را در انفرادی سپری کرده‌ام و بارها مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌ام. حق ملاقات و تماس تلفنی با خانواده‌ام را از من سلب کرده‌اند و هیچ امنیت جانی در برابر مسئولان زندان و کارشناسان اطلاعات رشت ندارم. آن‌ها بارها با دادن تیغ و طناب، من را تحریک و تشویق به خودزنی و خودکشی کرده‌اند.»
سابقه بازداشت و پرونده‌سازی علیه حمزه درویش
حمزه درویش، متولد ۱۳۷۳ از شهر تالش، پیش از بازداشت به پرورش بلدرچین اشتغال داشت. او در سال ۱۳۹۳، پس از آنکه توسط یکی از دوستانش به سوریه فریب داده شد، از پیوستن به گروه داعش امتناع کرد و به همین دلیل توسط این گروه زندانی و شکنجه شد. پس از فرار به ترکیه، خود را به سفارت تهران تسلیم کرد و خواستار بازگشت به کشور شد. با این حال، پس از بازگشت به تهران، تحت فشار قرار گرفت تا به سوریه بازگردد و در جنگ‌های نیابتی حکومت تهران شرکت کند؛ امری که او از آن سر باز زد و پس از مدتی با وثیقه آزاد شد.
او مجدداً در تیرماه ۱۳۹۵ بازداشت و در نهایت به اتهام «محاربه از طریق عضویت در داعش» و «خروج غیرقانونی از کشور» به ۱۸ سال زندان محکوم شد. از این مدت، ۱۵ سال قابل اجرا است. در سال ۱۳۹۹، او از زندان گوهردشت به زندان لاکان رشت تبعید شد و بارها از سوی مقامات زندان مورد تهدید قرار گرفته است.
تبعید به رامهرمز؛ توهین به مردم اهوازی
حمزه درویش در مردادماه ۱۴۰۲، توسط دادگاه انقلاب رشت به ریاست قاضی احمد درویش‌گفتار، به ۱۴ سال زندان و تبعید به رامهرمز محکوم شد. تبعید این زندانی به رامهرمز نشانه‌ای از توهین به مردم اهوازی در این منطقه است. اصولاً حکومت تهران بارها و بارها زندانیان را برای تنبیه به اهواز، هرمزگان و زاهدان تبعید می‌کند، به این معنا که این شهرها را به عنوان مکانی تنبیهی برای شهروندان مرکز نشین در نظر می‌گیرد.
این اقدام نشان‌دهنده سیاست‌های تبعیض‌آمیز و سرکوبگرانه‌ای است که حکومت تهران در قبال مناطق پیرامونی و مردم بومی این مناطق اعمال می‌کند.
