اعتراضات کارگران رسمی نفت در لاوان؛ مطالبات صنفی یا چالشی برای حکومت تهران؟

تجمع اعتراضی کارگران رسمی شرکت نفت فلات قاره در لاوان، روز دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۴۰۳، بار دیگر نشان داد که بحران‌های صنفی در صنعت نفت حکومت تهران نه تنها فروکش نکرده، بلکه با گسترش دامنه اعتراضات، ابعاد پیچیده‌تری به خود گرفته است.

خواسته‌های کارگران: مطالبه حقوق یا مقابله با تبعیض؟

کارگران معترض در لاوان خواستار:

• حذف تفکیک مشاغل در مناطق عملیاتی، که به اعتقاد آنان تبعیض میان کارگران را تشدید کرده است.
• خارج شدن فوق‌العاده‌های مناطق عملیاتی از سقف حقوق تا مزایای کاری کاهش نیابد.
• اصلاح کف حقوق کارگران جدیدالاستخدام برای جلوگیری از شکاف درآمدی.
• عدم ادغام صندوق بازنشستگی نفت با سایر صندوق‌های ورشکسته که آن را تهدیدی برای امنیت مالی خود می‌دانند.
• پرداخت کامل سنوات و حذف سقف بازنشستگی که محدودیت‌های فعلی را ناعادلانه می‌دانند.
• بازگشت مالیات‌های وضع شده مطابق قوانین موجود که فشار مضاعفی بر معیشت کارگران وارد کرده است.
• اجرای کامل ماده ۱۰ قانون وظایف و اختیارات وزارت نفت که حقوق و مزایای کارگران را تضمین می‌کند.

همبستگی کارگران؛ تهدیدی برای نظام مدیریتی صنعت نفت؟

این اعتراضات در حالی برگزار شد که شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیررسمی (ارکان ثالث) نیز از مطالبات کارگران رسمی حمایت کرد. این همبستگی میان نیروهای رسمی و غیررسمی صنعت نفت، هشداری جدی برای حکومت تهران است که سال‌ها تلاش کرده با تفکیک نیروهای شاغل در صنعت نفت، از اتحاد آنان جلوگیری کند.

شعارهای معترضان از جمله:“یک کلام، یک کلام، مزد بدون تبعیض، والسلام”،“این آخرین پیام است، بدون ما کار شما تمام است”و “هزینه‌ها دلاریه، حقوق ما ریالیه”سردادند که نشان‌دهنده عمق نارضایتی و اعتراض به ساختار ناعادلانه پرداخت حقوق در صنعت نفت است.

افزایش اعتراضات صنفی در صنعت نفت، یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی است که حکومت تهران با آن مواجه است. اهمیت این صنعت در تأمین منابع مالی حکومت، باعث شده که هرگونه ناآرامی در آن، حساسیت بالایی داشته باشد. ادامه این اعتراضات، نه‌تنها می‌تواند بر تولید و صادرات نفت تأثیر بگذارد، بلکه در صورت گسترش، به بحرانی امنیتی برای حکومت تبدیل خواهد شد.

آیا حکومت تهران می‌تواند این بحران را مهار کند، یا اعتراضات کارگران نفت به نقطه‌ای غیرقابل بازگشت خواهد رسید؟