۱۳ میلیون شمار رسمی حاشیه‌نشین‌ها در ایران
علی‌محمد قادری، رئیس سازمان بهزیستی، آخرین شمار حاشیه‌نشین‌ها در ایران را ۱۳ میلیون نفر اعلام کرد.
قادری روز جمعه سوم تیر این آمار را اعلام کرد و گفت: «این آمار تکان‌دهنده، نتیجه عدم توازن در توسعه و اجرای طرح‌های تفصیلی پایدار در شهرهاست.»
این حاشیه‌نشین‌ها، در متن محرومیت‌های ساختاریافته قرار دارند. در شرایط فعلی ایران، حاشیه‌نشینی فقط یادآور زاغه‌نشین‌ها و کپر‌نشین‌ها و گروهی از روستاییان نیست.
نبود دسترسی به امکانات و رفاه در ایران موجب شده است تا در استان‌های مرزی هم بخش بزرگی از جمعیت مثل مردمان حاشیه‌نشین زندگی کنند.
سیستان و بلوچستان، کردستان، ایلام، کرمانشاه و بخش‌های زیادی از خراسان رضوی، گرفتار این نوع توسعه نیافتگی‌اند.
در حال حاضر بیش از ۷۰ درصد جمعیت ایران در ۴۰ درصد مساحت قابل سکونت زندگی می‌کنند و این به معنای ایجاد «قطب‌ها و کلونی‌های جمعیتی» در کلان‌شهرها است.
صالح قاسمی، دبیر مرکز مطالعات جمعیت با اعلام این آمار گفته است: «بسیاری از آسیب‌هایی که امروز شاهد هستیم ناشی از عدم توزیع جغرافیایی صحیح جمعیت است».
بر اساس آمارهایی رسمی که پیش‌تر اعلام شده است در حال حاضر بیش از ۲۰ میلیون نفر در حاشیه شهرها سکونت دارند، اما رئیس سازمان بهزیستی این آمار را ۱۳ میلیون نفر اعلام می‌کند.
وضعیت تهران و مشهد نسبت به دیگر شهرهای بزرگ وخیم‌تر است؛ مهرماه ۱۴۰۰ مسعود شفیعی، رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی، خبر داده بود ۳۱ درصد مردم تهران در سکونتگاه‌های غیررسمی، حاشیه‌ای و بافت فرسوده زندگی می‌کنند.
اگر رقمی که این مقام مسئول اعلام کرد مبنا قرار بگیرد به معنای آن است که حدود چهار میلیون نفر از جمعیت ۱۴ میلیونی تهران حاشیه‌نشین هستند.
در سال‌های اخیر،کمبود آب وبیکاری، فقر، گرد وخاک، افزایش سرسام‌آور نرخ اجاره مسکن، کوچ اجباری ساکنان شهرها به مناطق حاشیه‌ای را نیز در پی داشته و همین عامل تراکم بیشتر مناطق حاشیه‌نشین شده است.
حکومت تهران نیز سعی دارد با خشک کردن رودهای اهواز، انتقال آب اهواز به فلات مرکزی ایران و سرقت دیگر ثروت‌های خدادای اهواز، ملت اهواز را مجبوربه کوچ اجباری و زندگی حاشیه نشینی در اطراف دامنه های البرز نمایند.
